|
Hardcore Heritage op de rand van
het paroxisme.
Beste
Hilde,
Bedankt voor de Powerpoint, ik heb die met veel interesse beluisterd. Ik was nog niet bekend met het begrip paroxisme dus ik heb een hoop geleerd, interessant!
En wat een ontzettend mooie foto's heb jij toch gemaakt van Bunker 599 en Deltawerk //.
Ik zag ook een link met werk dat ik gedaan heb over disability voor een lezing in het Van Abbe Museum (bijgevoegd) en voor een recente filosofische publicatie. Dit is de link: https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fpsyg.2020.01162/full
Groet, Erik 16 juli 2020 RAAAF
(Rietveld Architecture – Art – Affordance) opereert op het
grensvlak van beeldende kunst, architectuur en filosofie.
Erik
en Ronald Rietveld startten de multidisciplinaire studio in
2006. RAAAF verwierf sindsdien grote bekendheid met
locatie-specifieke kunstinstallaties die ingrijpen in de
bestaande omgeving en haar historische context.
De
projecten van RAAAF verbreden niet alleen het concept paroxisme,
ze zijn er ook sprekende voorbeelden van.
Paroxisme
gaat over uitersten, over pogingen te ontsnappen uit een
categorie waarin men willens nillens gevangen zit. Paroxisme
duidt op het ter discussie stellen van de grens tussen (elkaar
uitsluitende) begrippenparen, zoals daad en misdaad, liefde en
haat, lust en pijn, vrede en oorlog, binnen- en buitenkant, de
norm versus de afwijking op die norm. Paroxistische beelden
bewegen zich op het scherp van de snede. Zij onderzoeken de
grens tussen gekte en genialiteit, erotiek en pornografie,
tussen mens en onmens. Ze stellen vraagtekens bij vastgeroeste
categorieën en dwingen om de gewoonteblik te verleggen. De
hevigheid van grenservaringen, de innerlijke explosie en de vaak
ultieme poging om eraan te ontsnappen vormen de hardcore, de
harde expliciete kern van de denkbeeldige core die voortdurend
bevraagd en verlegd wordt. De zoektocht naar een vermeende
essentie vanuit de nood aan zekerheden wordt ondermijnd. Er
bestaan immers geen essenties. Essenties zijn naar voren
geschoven kenmerken die men om de een of andere reden verkiest.
Er zijn dus veel essenties in functie van de subjectiviteit.
Niemand begrijpt ‘alles’ vanuit de semiotiek. Zeker niet wanneer
tekens precies de dubbelzinnigheid van het leven en de wereld
beogen en een gelaagde betekenis vertonen, en dan nog volgens
wisselende codes. Paradoxaal zal ‘hardcore’ (hardcore porno,
hardcore punk, hardcore erfgoed) op een anarchistische manier
mensen bevrijden, gedachten prikkelen en vastgeroeste meningen
losweken. In het koorddansen staan alle zintuigen volledig op
scherp. Paroxisme en hardcore stimuleren de haptische,
tastlijfelijke ervaring tot in het kwadraat en tot in het
zenith.
Het
paroxisme vindt men in visuele afbeeldingen en projecten die
zwanger zijn van tegenstellingen. Het is niet het een of het
andere maar de gelijktijdigheid van twee tegengestelden: het een
én het andere.
Door
een cultuurfilosofische reflectie op paroxisme ontstaan nieuwe
betekenissen ondersteund door nieuwe teksten.
Het
laatste woord is nooit gezegd.
|
||