|
Hardcore Heritage op de rand van
het paroxisme.
Beste
Hilde,
Bedankt voor
de Powerpoint, ik heb die met veel interesse beluisterd. Ik
was nog niet bekend met het begrip paroxisme dus ik heb een
hoop geleerd, interessant!
En wat een
ontzettend mooie foto's heb jij toch gemaakt van Bunker 599 en
Deltawerk //.
Ik zag ook een
link met werk dat ik gedaan heb over disability voor een
lezing in het Van Abbe Museum (bijgevoegd) en voor een recente
filosofische publicatie.
Groet, Erik 16 juli 2020
RAAAF
(Rietveld Architecture – Art – Affordance) opereert op het
grensvlak van beeldende kunst, architectuur en filosofie.
Erik
en Ronald Rietveld startten de multidisciplinaire studio in
2006. RAAAF verwierf sindsdien grote bekendheid met
locatie-specifieke kunstinstallaties die ingrijpen in de
bestaande omgeving en haar historische context.
De
projecten van RAAAF verbreden niet alleen het concept
paroxisme, ze zijn er ook sprekende voorbeelden van.
Paroxisme
gaat over uitersten, over pogingen te ontsnappen uit een
categorie waarin men willens nillens gevangen zit. Paroxisme
duidt op het ter discussie stellen van de grens tussen (elkaar
uitsluitende) begrippenparen, zoals daad en misdaad, liefde en
haat, lust en pijn, vrede en oorlog, binnen- en buitenkant, de
norm versus de afwijking op die norm. Paroxistische beelden
bewegen zich op het scherp van de snede. Zij onderzoeken de
grens tussen gekte en genialiteit, erotiek en pornografie,
tussen mens en onmens. Ze stellen vraagtekens bij vastgeroeste
categorieën en dwingen om de gewoonteblik te verleggen. De
hevigheid van grenservaringen, de innerlijke explosie en de
vaak ultieme poging om eraan te ontsnappen vormen de hardcore,
de harde expliciete kern van de denkbeeldige core die
voortdurend bevraagd en verlegd wordt. De zoektocht naar een
vermeende essentie vanuit de nood aan zekerheden wordt
ondermijnd. Er bestaan immers geen essenties. Essenties zijn
naar voren geschoven kenmerken die men om de een of andere
reden verkiest. Er zijn dus veel essenties in functie van de
subjectiviteit. Niemand begrijpt ‘alles’ vanuit de semiotiek.
Zeker niet wanneer tekens precies de dubbelzinnigheid van het
leven en de wereld beogen en een gelaagde betekenis vertonen,
en dan nog volgens wisselende codes. Paradoxaal zal ‘hardcore’
(hardcore porno, hardcore punk, hardcore erfgoed) op een
anarchistische manier mensen bevrijden, gedachten prikkelen en
vastgeroeste meningen losweken. In het koorddansen staan alle
zintuigen volledig op scherp. Paroxisme en hardcore stimuleren
de haptische, tastlijfelijke ervaring tot in het kwadraat en
tot in het zenith.
Het
paroxisme vindt men in visuele afbeeldingen en projecten die
zwanger zijn van tegenstellingen. Het is niet het een of het
andere maar de gelijktijdigheid van twee tegengestelden: het
een én het andere.
Door
een cultuurfilosofische reflectie op paroxisme ontstaan nieuwe
betekenissen ondersteund door nieuwe teksten.
Het
laatste woord is nooit gezegd.
Hilde Braet, Master in visual culture,
juni 2019
|