Hardcore Heritage op de rand van het paroxisme.

Beste Hilde,


Bedankt voor de Powerpoint, ik heb die met veel interesse beluisterd. Ik was nog niet bekend met het begrip paroxisme dus ik heb een hoop geleerd, interessant!


En wat een ontzettend mooie foto's heb jij toch gemaakt van Bunker 599 en Deltawerk //.


Ik zag ook een link met werk dat ik gedaan heb over disability voor een lezing in het Van Abbe Museum (bijgevoegd) en voor een recente filosofische publicatie.

Dit is de link: https://www.frontiersin.org/articles/10.3389/fpsyg.2020.01162/full


Groet, Erik 16 juli 2020



RAAAF (Rietveld Architecture – Art – Affordance) opereert op het grensvlak van beeldende kunst, architectuur en filosofie.

Erik en Ronald Rietveld startten de multidisciplinaire studio in 2006. RAAAF verwierf sindsdien grote bekendheid met locatie-specifieke kunstinstallaties die ingrijpen in de bestaande omgeving en haar historische context.

De projecten van RAAAF verbreden niet alleen het concept paroxisme, ze zijn er ook sprekende voorbeelden van.

Paroxisme gaat over uitersten, over pogingen te ontsnappen uit een categorie waarin men willens nillens gevangen zit. Paroxisme duidt op het ter discussie stellen van de grens tussen (elkaar uitsluitende) begrippenparen, zoals daad en misdaad, liefde en haat, lust en pijn, vrede en oorlog, binnen- en buitenkant, de norm versus de afwijking op die norm. Paroxistische beelden bewegen zich op het scherp van de snede. Zij onderzoeken de grens tussen gekte en genialiteit, erotiek en pornografie, tussen mens en onmens. Ze stellen vraagtekens bij vastgeroeste categorieën en dwingen om de gewoonteblik te verleggen. De hevigheid van grenservaringen, de innerlijke explosie en de vaak ultieme poging om eraan te ontsnappen vormen de hardcore, de harde expliciete kern van de denkbeeldige core die voortdurend bevraagd en verlegd wordt. De zoektocht naar een vermeende essentie vanuit de nood aan zekerheden wordt ondermijnd. Er bestaan immers geen essenties. Essenties zijn naar voren geschoven kenmerken die men om de een of andere reden verkiest. Er zijn dus veel essenties in functie van de subjectiviteit. Niemand begrijpt ‘alles’ vanuit de semiotiek. Zeker niet wanneer tekens precies de dubbelzinnigheid van het leven en de wereld beogen en een gelaagde betekenis vertonen, en dan nog volgens wisselende codes. Paradoxaal zal ‘hardcore’ (hardcore porno, hardcore punk, hardcore erfgoed) op een anarchistische manier mensen bevrijden, gedachten prikkelen en vastgeroeste meningen losweken. In het koorddansen staan alle zintuigen volledig op scherp. Paroxisme en hardcore stimuleren de haptische, tastlijfelijke ervaring tot in het kwadraat en tot in het zenith.

Het paroxisme vindt men in visuele afbeeldingen en projecten die zwanger zijn van tegenstellingen. Het is niet het een of het andere maar de gelijktijdigheid van twee tegengestelden: het een én het andere.

Door een cultuurfilosofische reflectie op paroxisme ontstaan nieuwe betekenissen ondersteund door nieuwe teksten.

Het laatste woord is nooit gezegd.


Hilde Braet, Master in visual culture, juni 2019       

English