GIGOLO

« Heb je al een zwarte man gefotografeerd ? », vroeg iemand. Eigenlijk zei hij : « Heb je al een neger gefotografeerd ? », maar het woord ‘neger’ vind ik nogal denigrerend. « Neen », antwoordde ik. « Wel », zei hij, « ik geef jou er een cadeau voor jouw verjaardag, op voorwaarde dat ik aanwezig mag zijn bij de fotosessie ». Dat vond ik wel een beetje raar, maar toch, ik wou dit origineel cadeau niet laten liggen. Het leek me wel spannend. En zo gebeurde het dat op een namiddag een grote knappe, donkere man voor mijn deur stond. Guy was zijn werknaam, gigolo van beroep. Hij vroeg 150,00 euro per uur. Samen met Jean, de gulle schenker, kwam hij binnen. Ik was best een beetje zenuwachtig want op één uur moest de klus geklaard worden, moest hét gebeuren, moest ik het voor elkaar krijgen. En daarmee bedoel ik : ik wou van die onbekende zwarte man een paar spetters van foto’s realiseren. Ik had de fotosessie goed voorbereid : Het modellencontract voor het tentoonstellen van zijn foto’s lag klaar, de lampen waren opgesteld, het licht was gemeten, olie, een plantenspuit in de aanslag en vooral mentaal: ik had een visie, in gedachten had ik hem geprevisualiseerd. Ik wist welk soort foto’s ik wou maken : Hij was giglo en ik wilde hem als dusdanig portretteren ; een lustobject, begerig, bloedgeil, een fantasiebeeld om bij te masturberen. Hij kleedde zich uit. Ik vroeg hem om zich met olie in te smeren. Mijn mecenas zat ondertussen in de rode sofa toe te kijken, blijkbaar neutraal en onbewogen. De tijd ging nu in. Ik stortte me fotografisch op mijn model , dirigeerde, gaf richtlijnen, bespoot hem met de plantenspuit. De tijd dringt. Na een uur vroeg ik of ik verder mocht gaan. Nog eventjes mocht ik doorgaan. Geen toeslag ! Zag ik hem ook wat genieten en genoot het éénkoppig publiek in stilte ? Een beetje later stonden ze buiten. Ik heb nooit meer iets van mijn gigolo gehoord. Als ik nu naar de foto’s kijk dan valt het me keer op keer op hoe ik hem écht als lustobject geportretteerd heb. Een hoger standpunt – het metaforische vogelperspectief – waarbij hij onderdanig en welwillend overkomt. Een ideaalbeeld van kracht en potentie én afmeting tot grote frustratie van menig mannelijke toeschouwer.